سرطان ریه سلول غیر کوچک (NSCLC):
حدود 80 تا 85 درصد سرطان های ریه NSCLC هستند. زیرگروه های اصلی NSCLC آدنوکارسینوم، کارسینوم سلول سنگفرشی و کارسینوم سلول بزرگ هستند. این زیرگروه ها که از انواع مختلف سلول های ریه منشاء می گیرند، با هم به عنوان NSCLC گروه بندی می شوند زیرا درمان و پیش آگهی آنها (چشم انداز) اغلب مشابه است.
- آدنوکارسینوم: آدنوکارسینوم ها در سلول هایی شروع می شوند که به طور معمول موادی مانند مخاط ترشح می کنند. این نوع سرطان ریه عمدتا در افرادی که سیگار می کشند یا سیگار می کشیدند رخ می دهد، اما همچنین شایع ترین نوع سرطان ریه است که در افرادی که سیگار نمی کشند دیده می شود. در زنان شایع تر از مردان است و احتمال بروز آن در افراد جوان تر از سایر انواع سرطان ریه بیشتر است. آدنوکارسینوما معمولا در قسمت های بیرونی ریه یافت می شود و احتمال بیشتری وجود دارد که قبل از گسترش پیدا شود.
- کارسینوم سلول سنگفرشی: کارسینوم سلول سنگفرشی در سلول های سنگفرشی شروع می شود که سلول های مسطحی هستند که داخل راه های هوایی در ریه ها را می پوشانند. آنها اغلب با سابقه سیگار کشیدن مرتبط هستند و معمولاً در قسمت مرکزی ریه ها، نزدیک یک راه هوایی اصلی (برونشوس) یافت می شوند.
- کارسینوم سلول بزرگ (متمایز نشده): کارسینوم سلول بزرگ می تواند در هر قسمت از ریه ظاهر شود. تمایل به رشد و گسترش سریع دارد که می تواند درمان آن را سخت تر کند. یک زیرگروه از کارسینوم سلول بزرگ که به عنوان کارسینوم نورواندوکرین سلول بزرگ (LCNEC) شناخته می شود، سرطانی با رشد سریع است که بسیار شبیه به سرطان ریه سلول کوچک است
نسخه های اضافی ژن MET و اشتباهات در پروتئین MET دو نشانگر زیستی هستند که پزشکان در سرطان ریه سلول غیر کوچک به دنبال آن می باشند. ژن RET نیز یکی دیگر از ژن های دخیل در سرطان ریه سلول غیر کوچک، می باشد. در ادامه درباره نقش این دو ژن بیشتر بحث خواهد شد.
سرطان ریه سلول کوچک (SCLC):
حدود 10 تا 15 درصد از کل سرطان های ریه SCLC هستند. گاهی اوقات به آن سرطان سلول جو دوسر می گویند. این نوع سرطان ریه تمایل به رشد و گسترش سریعتر از NSCLC دارد. در اکثر افراد مبتلا به SCLC، سرطان در زمان تشخیص به خارج از ریه ها گسترش یافته است. از آنجا که این سرطان به سرعت رشد می کند، تمایل دارد به شیمی درمانی و پرتودرمانی به خوبی پاسخ دهد. متأسفانه، عود سرطان در این نوع بیشتر از انواع دیگر سرطان ریه می باشد.
- MET چیست؟
در حال حاضر، دو نشانگر زیستی MET وجود دارد که با سرطان مرتبط هستند. تقویت ژن MET به این معنی است که نسخه های اضافی از ژن MET در بدن وجود دارد. از آنجایی که MET یک گیرنده رشد است، داشتن نسخه های اضافی از ژن MET به این معنی است که سیگنال های رشد اضافی به سرطان ارسال می شود. داشتن نسخه های اضافی از ژن MET در سرطان ریه نسبتاً غیر معمول است، اما تقویت MET یک نشانگر زیستی پیش بینی کننده برای برخی از بیماران است. این بدان معناست که اگر بیمار تعداد نسخه های بسیار بالایی از ژن MET داشته باشد، ممکن است به درمان هدفمند MET بهتر پاسخ بدهد.
یک خطای خاص در MET به نام پرش اگزون 14 بیشترین تأثیر را بر درمان سرطان ریه دارد. به بیان ساده، پروتئین های موجود در سلول باید تجزیه و حذف شوند وگرنه باعث ایجاد مشکل در سلول می شوند. هنگامی که پروتئین MET دیگر مورد نیاز نیست، پروتئینی به نام CBL وجود دارد که به تجزیه آن کمک می کند. جایی که CBL به MET می پیوندد توسط بخشی از ژن MET به نام اگزون 14 کدگذاری می شود. جهش در ژن MET که باعث حذف اگزون 14 می شود، از اتصال CBL جلوگیری می کند. که این امر به پروتئین MET اجازه می دهد تا مدت طولانی تری باقی بماند و سیگنال های رشدی را ارسال کند که می تواند سرطان را تقویت کند.
چه کسی بیشتر احتمال دارد که تغییرات MET داشته باشد؟
تغییرات MET بیشتر در سرطان ریه سلول غیر کوچک آدنوکارسینوم (NSCLC) ظاهر می شود، اما می توان آنها را در NSCLC سنگفرشی نیز مشاهده کرد. حدود 5 درصد از بیماران مبتلا به سرطان ریه دارای اگزون 14 MET هستند. درصد کمتری از بیماران دارای تقویت MET هستند.
چگونه می شود تغییر MET را بررسی کرد؟
بهترین راه برای تشخیص پرش اگزون 14 MET از طریق توالی یابی جامع نسل بعدی (NGS) است. در این نوع آزمایش بافت تومور بیمار (جمع آوری شده از بیوپسی) را در دستگاهی قرار می دهند که در یک زمان به دنبال تعداد زیادی نشانگر زیستی می می گردد. تقویت MET را می توان از طریق NGS نیز تشخیص داد، اما در برخی موارد، ممکن است از آزمایش خاصی به نام FISH برای محاسبه تعداد نسخه های اضافی MET در سلول های سرطانی استفاده شود. ممکن است شرایطی وجود داشته باشد که بیمار نتواند بیوپسی مورد نیاز برای انجام NGS را انجام دهد و بنابراین بیوپسی مایع توصیه می شود. بیوپسی مایع می تواند به دنبال نشانگرهای زیستی خاصی در خون بیمار باشد.
- بازآرایی ژن RET چیست؟
دو نوع اصلی تغییرات ژنتیکی RET یا خطا در این ژن وجود دارد. یکی جهش های نقطه ی RET نامیده می شود. که این مورد اغلب در سرطان مدولاری تیروئید یافت می شوند. دیگری بازآرایی RET یا همجوشی ژن نامیده می شود. این مورد زمانی است که یک قطعه DNA به ژن دیگری می پیوندد و همجوشی ایجاد می کند. این همجوشی منجر به رشد کنترل نشده سلولی و ایجاد سرطان می شود. این مورد (بازآرایی RET) شایع ترین خطای ژن RET در سرطان ریه است. انواع مختلفی از بازآراییهای RET وجود دارد. نوع آن بستگی به این دارد که کدام ژن با RET ترکیب شده (یا به هم پیوسته) است. ژن KIF5b رایج ترین مورد همجوشی است و CCDC6 دومین مورد بعد از آن است.
چه کسانی بیشترین احتمال داشتن یک بازآرایی RET را دارند؟
بازآرایی RET در حدود 1-2٪ از بیماران مبتلا به سرطان ریه ظاهر می شود و به طور کلی در سرطان ریه سلول غیر کوچک آدنوکارسینوم ظاهر می گردد. بیمارانی که بازآرایی RET دارند معمولاً جوانتر از بیماران مبتلا به سرطان ریه هستند و سابقه سیگار کشیدن کمی دارند یا اصلاً سیگار نمی کشند.
چگونه می شود تشخیص داد که یک بازآرایی RET وجود دارد؟
به طور کلی دو روش برای تشخیص بازآراییهای RET وجود دارد. بهترین راه از طریق توالی یابی جامع نسل بعدی (NGS) است. در این آزمایش بافت تومور بیمار (جمع آوری شده از بیوپسی) را در دستگاه خاصی قرار می دهند که در زمان مشخصی به دنبال تعداد زیادی نشانگر زیستی می گردد. ممکن است شرایطی وجود داشته باشد که بیمار نتواند بیوپسی مورد نیاز برای NGS را انجام دهد و بنابراین نمونه خون توصیه می گردد.
بدون دیدگاه